...Αφίξεις...

Όλοι έχουμε πάει ταξίδια και όλοι λίγο πολύ έχουμε δει τι γίνεται στις αίθουσες αφίξεων... ιδιώς στα αεροδρόμια... 

Μανάδες περιμένουν τα παιδιά τους, κοπέλες τον σύντροφο τους, τουριστικά γραφεία και οδηγοί περιμένουν τους πελάτες τους με τις κλασικές ταμπελίτσες "Mr. τάδε"... πάντα μου άρεσε αυτό το σκηνικό... ακόμη και όταν δεν με περίμενε κανείς.. ακόμη και όταν με περίμενε κάποιος με μια lacta στο χέρι, πάλι χάζευα τριγύρω μου... όπως και χθες! Μαζί με κάθε ταξιδιώτη φτάνουν και τα συναισθήματά του...Η χαρά, η λύπη, η στεναχώρια, η λαχτάρα και η προσμονή κάνουν πάρτυ... 

Ουπς! Ακόμη τα ταξί έχουν απεργία! Κατάρα! Κινήθηκα βιάστηκα και πήγα προς το μετρό, πρώτη φορά που φεύγω από το αεροδρόμιο των Αθηνών με μετρό και πιστέψτε με είναι πολύ κάπως! 11 παρά ήμουν στην αφετηρία και τελικά έφυγε 11:30..."Είναι το τελευταίο άκουσα κάτι Μεξικανούς να λένε!".... ωωωωωχ! τι κάτσαμε! Συνειδητοποιώ ότι το μετρό κλείνει στις 12 και ότι είναι ήδη 12 παρά και μεις βρισκόμαστε Παλλήνη... θα προλάβω σκεφτόμουν συνέχεια και κουνούσα το πόδι μου νευρικά.... Έφτασα Σύνταγμα 12:10... με το που βγαίνω από το βαγόνι ακούγεται το θεϊκό.. "Σε 1 λεπτό αποχωρούν οι τελευταίοι συρμοί"... Πανικοβλήθηκα! άρχισα να τρέχω με τη βαλίτσα και τη σακούλα στα χέρια...ανέβηκα τα σκαλιά σχεδόν πετώντας και τελικά...... οοουυυφ! έφτασα! Πρόλαβα....

Σεπόλια έφτασα στις 12:30 και πήγα ντουγρού στο σπίτι..

Απολαμβάνοντας το παγωμένο τσάι μου στο καναπέ σκεπτόμουν.... ξαφνικά άρχισε να ξημερώνει....

Τελικά είναι ωραία να έχεις κάποιον να σε περιμένει... όπου κι αν πας, από όπου κι αν έρχεσαι....