Γειτονιά...

..επειδή τα έχω παίξει ολίγον τι μέσα στο σπίτι Σαββατιάτικα και οι γειτόνοι κάνουν πάρτυ (πρέπει να τους μάθω να ακούν λίγο μουσική της προκοπής γιατί δεν παλεύεται..) είπα να ξαναγράψω γιατί σας έχω παραμελήσει αρκετά θα έλεγα.. και επειδή δεν ξέρω πότε θα αξιωθώ πάλι... να μαι..

Η αλήθεια είναι πως είμαι 1,5 μήνα Λονδίνο και δεν έχω δει σχεδόν τίποτα.. μα τίποτα όμως... εδώ ρε Νίκη δεν είχες δει τίποτα 4 χρόνια και στην Αθήνα, θα δεις στο Λονδίνο σε 1,5 μήνα θα πεις... σκάσε θα πω εγώ και μην αρχίζεις :) Θα σας δείξω λίγο την φανταστικιά γειτονιά μου, που ούτε και αυτην την ξέρω αλλά δεν πειράζει λέμε...

Μένω (ακόμη δηλαδή, γιατί με αυτά που βλέπω με τις εταιρίες θα ξενιτευτώ στο τέλος, το βλέπω να έρχεται..) στο Woolwich, στο ΝοτιοΑνατολικό Λονδίνο που ανήκει στο Greenwich... χέστηκες θα με πεις τώρα αλλά κάπως πρέπει να αρχίσω... 5 λεπτά από το σπίτι μου είναι το Thame Barrier (ξες εκείνο το μικρούυυυυυλι κινητό "φράγμα", το 8ο θαύμα του κόσμου κατά ορισμένους...κατάλαβες, τόσο χάλια... καθόλου εντπωσιακό :Ρ  ..και ούτε δέκα το ferry (Woolwich ferry) που σε πάει στην απέναντι όχθη του ποταμού.. Διαβάζω ότι στις περσινές εξεργέσεις είχε την τιμητική της η περιοχή..  κλασικά όπου γάμος και χαρά εγώ εκεί να πάω.. βλέπε πόσες φορές κατέβαινα το ζαβό ακόμη και μόνη στο Σύνταγμα..

Σαν περιοχή μπορώ να πω ότι μου αρέσει αρκετά, γιατί εδώ που μένουμε είναι σχετικά βιομηχανική (μη φανταστείς βιομηχανίες, εταιρίες κατασκευαστικές, yards, συνεργεία, πολυκαταστήματα κτλ έχει) και είμαστε το μόνο συγκρότημα κατοικιών σε αυτό το κομμάτι..

Στην απέναντι μπάντα που είναι και το γήπεδο (Αχ!) - μεταξύ μας ούτε που ήξερα την Charlton FC αλλά μη τους το πείτε θα τους πληγώσω,  είναι κυρίως κατοικίες.. πάρκα εδώ, πάρκα εκεί... καλέ πάμε από δω να δούμε.. ωωωωω το Thames Barier.. πας στο πάρκο (δεν το περίμενες να χει :Ρ ) πιάνεις ένα παγκάκι και διαβάααααααζεις με τις ώρες... στην απέναντι μπάντα το Maryon park... picnic και περίπατος... 

...ήθελα τρομάρα μου να πάω πιο πάνω να δω και το πάρκο του Charlton... ψόφησα η ρουφιάνα (η ανηφόρα δεν είναι για το γόνατο μου), αλλά άξιζε... προσπερνάω το γεγονός ότι το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν το νεκροταφείο – “Ααααα! Τι τέλεια παλιά εκκλησία, πάω να την βγάλω φωτό από μπροστά!... Παναγία μου! Έχει τάφους” είπα και έφυγα σαν την τρελή του χωριού… ήμασταν στο Village για… και μένω στο υπέροχο πάρκο με την άαααααααααπλα του... γηπεδάκια, υπαίθριο γυμναστήριο, όλα τα καλά...

Ντάξει δεν είμαστε (ωπ! να τος και ο πρώτος πληθυντικός!) μόνο πάρκα όμως, έχουμε 2 σταθμούς τρένου στο 5λεπτο και σταθμό μετρό στο 10-15λεπτο, συνήθως απολαμβάνω την βόλτα μου με το αστικό.. μου αρέσει πολύ να πηγαίνει στην αγορά του woolwich (κόντα στον σταθμό Woolwich Arsenal) και να χαζεύω, να ψωνίζω και να πίνω το latte μου στα wimpy...

Σαν περιοχή είμαστε κλασικά multiCulti - πόσο μου άρεσει δεν λέγεται-, αλλά νομίζω πως οι έγχρωμοι κυριαρχούν και μετά οι Ινδοί... α! είδα και ένα set ελλήνων στο super market... 

"Ρε πανίβλακα! αυτό δεν είναι βιτάμ ρε!"... γέλασα, του έδωσα το σωστό και έφυγα προς το ταμείο.. “Ω ρε μαλάκα… Ελληνίδα!.. φχαριστούμε ρε κορίτσαρε!”

Ενώ εσύ κάνεις μακροβούτια....

...κάποιος βήχει τόσο πολύ που δεν μπορεί καν να κοιμηθεί... αλλά θα μου πεις, αυτά έχει η ζωή ιδίως όταν είσαι κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον καυτό ήλιο και την θάλασσα της Ελλάδας...

Όσο περίεργο και αν σου φαίνεται, δεν ζηλεύω που δεν μπορώ να κάνω και εγώ μπάνιο, που δεν μπορώ να πάω στο beachόbarο να πιω τις carib μου και να κάνω τις ηλιοθεραπείες μου... άλλος είναι ο λόγος που ίσως και να ζηλεύω κάποιους που είναι στην Ελλάδα, αλλά δεν είναι σχετικό τώρα... Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι βρήκα να κρυώσω σε μια περίοδο με πολύ τρέξιμο, πίεση και αποφάσεις πάρα πολύ σημαντικές... με ενοχλεί που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ (ναι το είχα λύσει τελικά το θεματάκι μου)... με ενοχλεί που πρέπει να χαπακώνομαι... με ενοχλεί που δεν μπορώ να πιω την ροζ λεμονάδα μου παγωμένη καθώς και την μπυρίτσα μου...

Καλά είναι δυνατόν να μην θες να πας στην θάλασσα ρε συ Νίκη θα πεις.. δεν σου έχει λείψει?! Η αλήθεια είναι πως όχι.. έχω αρχίσει να συνηθίζω το καιρό εδώ (αν και το κρυολόγημα δεν το δείχνει αυτό χαχα) και βλέπω τον ήλιο με άλλο μάτι... δεν είναι δεδομένο για μένα πλέον ότι θα έχει ήλιο και καλό καιρό.. οπότε όταν δω τον κυρ Ηλία, χωρίς συνοδεία βροχής τσουυυυυυπ ξεχύνομαι και γω στα πάρκα... ή πάω σε φιλικό BBQ (δυστυχώς αυλή δεν έχω)... και που θα μου πάει θα το κάνω και το picnic όπως το έχω σχεδιάσει...

...κάντε λοιπόν τις βουτιές σας και αφήστε μας εμάς να απολαμβάνουμε τον ήλιο και την ζέστη, όποτε μας κάνει την τιμή, πανηγυρικά....

...και σπίτι βρήκαμε...

..θυμήθηκα πως πρέπει να γράφω πως συχνά, θυμήθηκα πως θέλω να σας πω για το νέο μου διαμέρισμα.. οπότε θα το αρχίσω με το «γνωστό».. ντάξει τα παραλέω, άσμα… και σπίτι βρήκαμε και το νοικιάσαμε… κτλ κτλ.. ok το λαλά μιλάει για αγάπες και λοιπά λέλουδα… και εγώ τα μόνα λέλουδα που έχω είναι στην είσοδο της πολυκατοικίας.. και ο συγκάτοικος μου είναι απλά φίλος.. άρα μάλλον πρέπει να βρω άλλο λαλά…

Μετά από αμέτρητες αγγελίες βρήκαμε 3 σπίτια που ίσως να μας κάνουν και δεν είχα ήδη νοικιαστεί, οπότε και πήγαμε να τα δούμε.. ξεκινάμε να δούμε 2 σπίτια πολύ κοντά το ένα στο άλλο και μαθαίνουμε πως μέχρι να πάμε το ένα νοικιάστηκε! Φτου γαμώτο και μου άρεσε… βλέπουμε το άλλο παθαίνω ένα σοκ.. ακόμη μου χει μείνει η “extra” πόρτα, που της είχαν βάλει 3 μεντεσέδες “just in case… it’s not used anyway” και έφυγα τρέχοντας.. το τρίτο σπίτι ήταν και αυτό που είχαν σταμπάρει από την αρχή… για να δούμε λέω….

Φυσικά δεν είχε ΚΑΜΙΑ σχέση με τις φωτό… που είναι χρυσό μου το γαλάζιο δωμάτιο? Γιατί είναι μπεζ αυτό?!... γιατί η κουζίνα είναι ροζουλιά ενώ μου την δείχνεις γαλάζια?.. δεν γαμιέται λέω.. καλό φαίνεται… ο συγκάτοικος δεν είπε και τίποτα, άρα το κλείσαμε… 10 μέρες μετά, βρέθηκα να καθαρίζω κάθε λογής αράχνες όντας πεπεισμένη πως έμενε ο πρωτεξάδελφος του spider man πριν από εμάς.. νομίζω τις σκότωσα όλες.. 2 μπουκάλια απολυμαντικό ξόδεψα άλλωστε…

Δεν ξέρω ακόμη αν όντως μου αρέσει το ήσυχο μπλοκ κατοικιών λίγα μέτρα από Thames Barrier.. θα το σκεφτώ και θα σας πω.. πάντως νιώθω «ασφαλής» και επειδή οι συναγερμός φωτιάς άρχισε να χτυπάει με τα κοτοπιτάκια που έβγαλα από το φούρνο (έλεος αυτοί δεν μαγειρεύουν?!) και με το ενημερωτικό φυλλάδιο της αστυνομίας (lol) που βρήκα στο γραμματοκιβώτιο μου… 

...next goal… μια δουλειά που να με συναρπάζει.. για να δούμε….

..Ζευγάρια Μάτια..

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει η γνωστή παροιμία.. και εγώ το πίστευα αυτό, ίσως να το πιστεύω ακόμη δηλαδή, απλά δεν θέλω να το παραδεχτώ... απο μικρή για αυτόν τον λόγο πάντα "φοβόμουν" τους αποχαιρετισμούς.. για την περίπτωση που θα ναι οριστικοί... φαντάσου ακόμη έχω το παιδικό μου λούτρινο σκυλάκι...

..καλώς η κακώς, όσο κι αν το απέφευγα "αποχαιρέτησα" στα 27 αυτά χρόνια πολύ κόσμο.. ακόυσια.. εκούσια.. δεν έχει σημασία! ..είδα και κάποιες επιστροφές και κάποια μάτια που δεν λησμονήθηκαν (και τόσο)... θεωρητικά οι σχέσεις που έχουν γερές βάσεις κρατάνε έστω και χωρίς ένα βλέμμα.. ή μήπως όχι?

..και ήρθε πριν λίγο καιρό και η δική μου σειρά να "χαιρετήσω" μαζικά πολλά μάτια.. μάτια που αγάπησα, μάτια που μίσησα αλλά και μάτια αδιάφορα.. να είμαι ειλικρινής κάποια μάτια θέλω πολύ να λησμονηθούν, όμως αυτά που θέλω να θυμούνται αρχίζουν και φαντάζουν μακρινά πλέον.. είτε από δική μου επιλογή, είτε από δική τους.. δεν αδικώ κανέναν μας, η ζωή κυλά άλλωστε.. απλά έχουμε δικαίωμα στην πικρία που νιώθουμε νομίζω όταν κάποια ζευγάρια μάτια μας απογοητεύουν... και ας μην μας λησμονήσουν ποτέ..

...ξέρω πως δεν είμαι και το πιο αγαπησιάρικο ζευγάρι μάτια που έχεις συναντήσει.. μάλλον είμαι από τα πιο σπαστικά καστανά που έχεις δει... όμως για κάποια άλλα ζευγάρια μάτια, έχω βάλει τα τεράστια γυαλιά μου, για να τα βλέπετε καλύτερα στην άλλη άκρη της γραμμής...