Κρύο...

Από όσο ξέρω στην Ελλάδα δεν άρχισαν τα κρύα ακόμη, από μια άποψη καλό είναι, ήλιος, ζέστη και θάλασσα είναι από τα αγαπημένα μου... Εδώ πάλι μετά τις πλημμύρες (πάντως το μπαλκόνι πάνω το "ποτάμι" πλέον του γείτονα ακόμη το ζηλεύω - ηλίθια... μην ασχολείσαι!), άρχισαν τα κρύα.. απόψε είμαστε αισίως στους -2. Κάπου πήρε το μάτι ότι περιμένουν τον χειρότερο Χειμώνα των τελευταίων 100 χρόνων (είναι που ήρθα γω)...

Δεν μπορώ να πω... εξοπλίστηκα κατάλληλα.. μποτίτσες και πάρκα με τη νιτσα, τη γουνίτσα που μια φορά την έβαλα και ίδρωσα.. και καλά με το κρύο του καιρού βολευτήκαμε.. καλοριφέρ, κασκόλ, μπουφάν και δεν συμμαζεύεται.. με το κρύο της ψυχής τι γίνεται? Πουλάνε τίποτα στα πολυκαταστήματα μήπως? Στο internet? μπα..

Έκανα για πρώτη φορά όσο καιρό τώρα γράφω γιατί προβληματίστηκα με την τελευταία μου πρόταση... ξέρεις τι? Η ψυχή μας κρυώνει μόνο αν την αφήσουμε.. και καλώς ή κακώς οι ψυχές μας δεν ζεσταίνουν όλες με τον ίδιο τρόπο, σίγουρα η αγάπη είναι το καλύτερο "καλοριφέρ" αλλά υπάρχουν και άλλοι τρόποι.. σκέψου απλά τι σε κάνει να χαμογελάς και κάπου εκεί θα βρεις το "δικό" σου καλοριφέρ...

Προς το παρόν σκέφτομαι πως προτεραιότητα μου είναι να βάλω τα πατουσάκια μου κάτω από το πάπλωμα γιατί πάγωσαν και να ξανακοιμηθώ :) θέλουμε να ονειρευτούμε παρέα με την ψυχή μου...

Καληνύχτα μας.. ή μήπως καλημέρα?

image located: english-learners.com

Salonica my Love!

Σήμερα η πόλη μου γιορτάζει 100 χρόνια από την απελευθέρωση της και φυσικά δεν γινόταν να μην γράψω κάτι για αυτήν ανάμεσα στα μεετινγς και τον χαμό στον γραφείο. Είναι γιατί μου λείπει? μπορεί... είναι γιατί είναι κομμάτι του DNA μου? Σίγουρα :)

 

όπως είπα και πέρσι έχουν χίλιαδες λόγους να την αγαπώ, πέρα από τους προφανείς... εκεί είναι η οικογένεια μου, κάποιοι από τους καλύτερους μου φίλους και το σπίτι μου... ναι πάντα εκεί θα είναι το σπίτι μου, το παιδικό μου δωμάτιο και όλα αυτά τα χαρούμενα μα συνάμα μελαγχολικά λόγω των 3000 και κάτι χιλιομέτρων που μας χωρίζουν.. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω γιατί αγαπώ την πόλη αυτή, είπα κάποια πέρσι και τα λέω πλέον κάθε μέρα σε όσους συναντώ...

Δήμαρχε! εγώ να δεις πόσο προωθώ τον τουρισμό, ήδη σου έχω στείλει δύο δείγματα :Ρ

 

Δυστυχώς δεν έχω νέες φωτογραφίες από την πόλη μου, οπότε σκέφτηκα ότι αυτό το video είναι ότι πιο πρέπον για σήμερα...

 

Δεν ξέρω εσείς τι θα κάνετε απόψε, όλο και κάποιον Δημήτρη ή Δήμητρα θα έχετε να πάτε, εγώ πάντως θα πιω ένα ποτό στην υγεία της σίγουρα!

 

Και ένα τραγούδι που ακούω συχνά τελευταία Θεσσαλονικιός - Δημήτρης Χρυσοχοΐδης (Χρόνια πολλά Μήτσο!)

 

 

59 days to go...

Σε 59 μέρες θα είμαι και πάλι ελλάδα μετά από 7 περίπου μήνες (wow... time goes by... not so slowly after all!)... αρχικά θα σου πω ότι ανυπομονώ αλλά κάπου μέσα νιώθω ένα σφηξιμο.. τι θα δω? τι έχει αλλάξει τόσο καιρό που λείπω? και αλλά τέτοια χαζά που για κάποιον ηλίθιο λόγο με τρομάζουν.

 

Nα είμαι ειλικρινής αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι το μετά! Πως  θα είμαι εγώ μετά αφού θα έξω δει τους δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους μου και τον τόπο μου.. το ψυχολογικό σοκ μπορεί να είμαι μεγαλύτερο από όσο σκέφτομαι... ίσως και να υπερβάλω, μην με παρεξηγείς δεν είναι ότι δεν θέλω να έρθω, απλά πλέον το φόβαμαι λίγο για κάποιους ακόμη λόγους που δεν μπορώ αλλά και δεν θα ήθελα να μοιραστώ... ελπίζω απλά να κάνω λάθος...

 

original image: pixopop.com

cyber.... life?

Μετά το cyber-sex… πήγαμε στο cyber-life.. δυστυχώς, έχουμε φτάσει στο σημείο να ερωτευόμαστε, να χαιρόμαστε, να κλαίμε μέσω social media… δεν θα κάτσω να πω γιατί και πως.. οι λόγοι εμφανείς.. μοναξιά, αποξένωση, ανασφάλεια  κτλ κτλ

Αυτό που θέλω να μοιραστώ είναι ο φόβος μου… δεν θέλω να καταλήξω ούτε εγώ, ούτε οι φίλοι μου μια cyber περσόνα… που θα έχω χιλιάδες φίλους και followers αλλά κανέναν να πάρω τηλέφωνο, να πω ένα καφέ ή να περπατήσω… έχω πιάσει πολλές φορές τους γύρω (ίσως και τον εαυτό μου) να ψάχνουν την ατάκα, την φωτογραφία για να γίνουν αρεστοί στους υπόλοιπους.. να πάρουν like, fav ή RT. Να το παίζουν καλοί με τους υπόλοιπους, να «νοιάζονται» αλλά όταν τους ζητήσεις να πιεις ένα καφέ, δεν εμφανίζονται πότε… δεν το απαιτεί το account τους.. λυπάμαι :)

Δεν λέω όχι στα social media και την ηλεκτρονική επικοινωνία, αλλά μην σας γίνει καθημερινότητα και χάσετε την πραγματικότητα.. αυτό μόνο «φοβάμαι» και το λέω εγώ.. που είμαι αρκετές ώρες μέσα… δυστυχώς.. όμως είναι ο πιο οικονομικός τρόπος να επικοινωνήσω με αυτούς που «άφησα» πίσω… όμως ναι ξεχνιέμαι καμιά φορά χωρίς να υπάρχει λόγος… αλλά ακόμη καλά κρατώ.. θαρρώ! :)

Λοιπόν για πες μου…. Σε πόσους είπες χαμογελαστός καλημέρα σήμερα και σου απάντησαν με χαμόγελο από χείλη και όχι παρενθέσεις?

αααααα... και άσε κάτω το smartphone χρυσο μου!!!!

picture found: http://muthurikinyamu.blogspot.co.uk

Μονάχο... Μόναχο????

..μόλις γύρισα από ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο και αντί να ξεκουραστώ, ένιωσα την ανάγκη να γράψω τις σκέψεις μου.. το Σαββατοκύριακο αυτό ήταν υπέροχο λόγω των ανθρώπων που είδα μετά από καιρό, της παρέας που είχα καιρό να δω σε συνδυασμό με το όμορφο Μόναχο..

Είναι περίεργο θα πει κανείς, γιατί με κάποια από τα παιδιά δεν μιλούσα τακτικά πλέον, αλλά μόλις τα είδα ένιωσα απίστευτα καλά, νοστάλγησα τις όμορφες στιγμές στο γραφείο και όχι μόνο. Είχα καιρό να περάσω τόσο όμορφα και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν περνάω καλά στο Λονδίνο ή ότι η παρέα μου εδώ δεν είναι εξίσου καλή. Απλά είναι διαφορετική κατάσταση... Νομίζω κατά ένα τρόπο, τα παιδιά μου θύμισαν τα όμορφα που αφήσαμε πίσω μας... όμως παράλληλα μου έδειξαν τα όμορφα που με περιμένουν μπροστά μου.. ταξίδια, γέλια, χαρές, φίλοι.. είναι όλα μέσα στο παιχνίδι και εγώ αρχίζω να νιώθω έτοιμη για όλο αυτό.. αρχίζω και συνειδητοποιώ πως δεν είμαι και τόσο μόνη μου, υπάρχουν έστω και μακριά μου, άνθρωποι που νοιάζονται για μένα.. και πίστεψε με, δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα... γιατί ακόμη και το Μόναχο, δεν είναι μονάχο!

ΥΓ. Δεν σε τρομάζω καμιά φορά πως μέσα στην γκρίνια μου βρίσκω τόση αισιοδοξία?.. Μην ανησυχείς, το Oktoberfest θα φταίει :P

Απουσία..

Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει (μπα) αλλά τελευταία αυτή που είναι αισθητή είναι η απουσία μου (χεστήκατε I know :P ) και όχι η παρουσία μου… που κακά τα ψέματα, όταν έχω διάθεση μόνο απαρατήρητη δεν περνάει..

Δεν έχω τίποτα (και πάλι χεστήκατε I know) και ομολογώ πως είμαι σε μια πολύ καλή φάση μετά από αρκετό καιρό (φτύστεμε μη με ματιάξετε!) Θέλω γενικά να απέχω λίγο από όλους και όλα και να πάρω απλά τον χρόνο μου.. χρόνο καθαρά για μένα και για κανέναν άλλο. Μετά από όοοοολα αυτά που έχουν γίνει νομίζω το αξίζω :)  Σκεφτείτε το, κάτι σαν τον χρόνο που χρειάζεται το laptop σας για κάνει reboot… ok, ok.. ξέρω πως θεωρητικά το reboot το έχω κάνει εδώ και ένα μήνα, αλλά τώρα μου βγήκε.. ή μάλλον τώρα βρήκα χρόνο… ή μήπως απλά τώρα θέλω?! Δεν έχει σημασία.. χαζή είμαι ό,τι θέλω κάνω!

Μην ανησυχείτε λοιπόν (λέμε τώρα) αν δεν σας πολυμιλώ, αν δεν παίρνω τηλέφωνα κτλ.. να ανησυχήσετε αν συνεχίσετε να μην με βλέπετε κοντά σας όταν τελειώσει η «διαδικασία».. γιατί ως γνωστόν… τίποτα καλύτερο από ένα format…

...1 χρόνος ζωής...

..ή 84 αναρτήσεις μετά... είμαι ακόμη εδώ!.. καλά δεν είμαι όσο θα ήθελα ή όσο θα έπρεπε, αλλά είμαι ακόμη εδώ να ταράζω που και που τα διαδικτυακά νερά μου... ενίοτε και τα νεύρα μου :Ρ

Πριν ένα χρόνο ακριβώς πήρα την απόφαση να αφήσω την Ελλάδα (το ότι δεν θα έμενα στην Αθήνα ήταν γεγονός, αλλά ούτε και στην αγαπημένη μου Σαλονίκη μπορούσα να γυρίσω) γιατί είχα φρικάρει απίστευτα, ένιωθα χαμένη και τόοοοοοσο απογοητευμένη... σήμερα... 365 μέρες μετά, έχω τηρήσει την απόφαση/ υπόσχεσή μου.. όσο και αν λίγοι το πίστεψαν, μέχρι την τελευταία στιγμή, όσο και αν κάποιοι πιστεύετε πως θα γυρίσω σύντομα... είμαι μόλις 3000 χιλιόμετρα μακριά σας.. Τολμώ να πω πως πέρα από ένα βράδυ φρίκης κάπου στο Greenwich, δεν έχω μετανιώσει για την απόφασή μου…

..έχω κλείσει ήδη 2 μήνες στο Λονδίνο.. το Λονδίνο που θέλω να αρχίσω να αποκαλώ "σπίτι".. το Λονδίνο που ήδη με ενθουσίασε, με αρρώστησε, με φρικάρισε, με άγχωσε, αλλά τώρα πια είναι ο δικός μου γύρος.. σε μόλις 2 μήνες κατάφερα να "δαμάσω" (κάπως)  το... θεριό και είναι η ώρα μου να σηκώσω κεφάλι ;)

Be aware... my new chapter is about to begin ;) ..it would be much more excited! Promise :)

ΥΓ. Ξέρω.. νιώθω ότι πολλοί περιμένετε από εμένα το καλύτερο.. αυτό να ξέρετε κάποιες στιγμές με αγχώνει, αλλά με πεισμώνει κιόλας.. ίσως γιατί έτσι σας έχω μάθει… Σημασία έχει πως δεν θα σας απογοητεύσω ούτε αυτήν την φορά, γιατί πολύ απλά τα ίδια και περισσότερα περιμένω και γω από τον εαυτό μου!

original image location: http://www.trekearth.com