Από μακριά και Αγαπημένοι.... με άλλους!

Αθεράπευτα κοινωνικό ον, δεν μπορώ να λειτουργήσω χωρίς να συναναστρέφομαι με κόσμο, αν και η αλήθεια ότι συχνά πυκνά (πλέον) αποζητώ την μοναξιά μου… Μου αρέσει να έχω ανθρώπους γύρω μου και οι φίλοι που παίζουν σημαντικό ρόλο στην ζωή μου…

Τι γίνεται όμως όταν γύρω σου έχεις και εντομάκια που δεν σε αφήνουν σε ησυχία? Υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπων.. καλοί, κακοί, κοινωνικοί, αναίσθητοι, επιφανειακοί, αχάριστοι κτλ. Θα παρατηρήσεις πως οι άνθρωποι πάνε και έρχονται, λίγοι είναι αυτοί που θα είναι μαζί σου μέχρι το τέλος… εξάλλου τίποτα δεν είναι σταθερό και δεδομένο… ε?

Η άποψη μου σχετικά με τους ανθρώπους είναι πως δεν πρέπει να μετανιώνεις στην τελική για κανέναν που έχει μπει στην ζωή σου.. στην τελική, εσύ τον άφησες να μπει! (ω ναι!) Ακόμη και τα εντομάκια που είναι χειρότερα και από τον σκόρο και ζουν εις βάρος σου, φυτοζωούν και «χρησιμοποιούν» την παρέα σου για να νιώσουν καλά… εσύ τα έφερες κάπως κοντά σου.. και τα κράτησες όσο τα κράτησες…

Δεν μετανιώνεις για τίποτε και έτσι δεν δημιουργούνται μαύρες οθόνες στην ζωή  σου. Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν γνωρίζεις ανθρώπους, που είναι κάπως, φέρονται κάπως (τα εντομάκια που λέγαμε) και κάνεις τις επιλογές για να τους συμπεριλάβεις στην ζωή σου.. και τελικά? Να το Kinder Έκπληξη! “Who the hell are you?!?!” μονολογείς… είσαι τελείως διαφορετικός ρε φίλε από αυτό που έδειχνες… και ok να δεχτώ πως κάνεις δεν είναι ίδιος με τον άλλο και κανείς φυσικά δεν είναι τέλειος (εκτός από την αφεντιά μου :P ) αλλά οφείλεις φιλαράκο εντομάκι να μου το δείξεις από την αρχή για να αποφασίσω εγώ αν θέλω να σε βάλω στο κόσμο μου… δεν μιλάω για ανθρώπους που φοβούνται ή δεν θέλουν να ανοιχτούν.. αλλά για τα δήθεν ατομάκια που σε «κυνηγάνε», σε πρήζουν ολημερίς και ολονυχτίς, μέχρι να βρουν το επόμενο κουτί με το μέλι για να «κολλήσουν» και να φυτοζωήσουν… Σόρυ βρε εντομάκι, αλλά είσαι τελείως άκυρο όταν το παίζεις ανοιχτός και πρόθυμος, αποζητάς την εμπιστοσύνη μου και (μεθοδευμένα) με κάνεις να αποκτήσω μία Χ γνώμη για σένα δεν έχει ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα! Και εσύ σαν αχάριστο μπαμπούρι δεν το εκτιμάς…

Να σου πω και κάτι? Μπορεί να με έκανες στην αρχή να νιώσω ηλίθια, να μετάνιωσα (αρχικά) για τις κινήσεις μου ακόμα και για τον χρόνο που σπατάλησα ακούγοντας σε.. αλλά στην τελική χέστηκα! Έπαιξες το παιχνιδάκι σου και εγώ το δικό μου… δεν μετανιώνω για κάτι γιατί από την πλευρά μου ήταν fair play.. από την δική σου δεν με απασχολεί πλέον…

Άη χάσου μυρμηγκάκι και από μακριά και αγαπημένοι.. με άλλους…

Α! και που είσαι.. απλά μην ασχολείσαι ;)