...είσαι Ανεμώνος?

..ok οι φράση "Μόνη σαν το λεμόνι" και "μόνη σαν την Ανεμώνη" είναι γνωστές... από χθες όπως λέει και ένας καλός συνάδελφος και φίλος "νιώθω μόνο σαν Ανεμώνος".. το κάναμε σλογκανάκι και χαλαρά άρχισα τις υπαρξιακές σκέψεις!... τρομάρα μου!

Δεν χρειάζεται να ζεις μόνος, να μην έχεις σχέση, οικογένεια κτλ για να νιώσεις μόνος σου! Η χειρότερη Μοναξιά είναι η Μοναξιά μέσα στο πλήθος... όταν έχεις τριγύρω τόοοοοοσο κόσμο, αλλά εσύ νιώθεις τόσο μόνος! Χωρίς παρέα και χωρίς υποστήριξη! ...ε αυτό μας συμβαίνει πολύ συχνά στον τόπο εργασίας μας.. τουλάχιστον σε μας! Ας αναλύσουμε όμως λιγουλάκι την ριμάδα τη μοναξια.. ε?

Υπάρχουν λέει δύο είδη μοναξιάς (σε κουφαίνω τώρα το νιώθω) η κοινωνική μοναξιά και η συγκινησιακή μοναξιά... Κοινωνικά μόνος είσαι όταν είσαι κοινωνικά απομονωμένος και δεν έχει κάποιο "δίκτυο" φίλων και όπως καταλαβαίνουμε αυτή είναι πολύ συχνά εφήμερη αφού μπορεί να οφείλεται σε παράγοντες όπως αλλαγή τόπου κατοικίας,.. αλλά αυτά είναι τα καλά! Τα δύσκολα έρχονται στην Συγκινησιακή Μοναξιά, όταν ουσιαστικά δεν μπορείς να κάνεις πραγματικούς. ναι μεν έχεις μια συντροφιά αλλά αυτοί οι "φίλοι" δεν σου προσφέρουν επαρκή οικειότητα να αναπτύξεις μια πρωταρχική σχέση βρε αδερφέ! Λένε πως η Συγκινησιακή Μοναξιά μπορεί να οφείλεται στην παιδική μας ηλικία και στη σχέση μας με τους γονείς μου... μπααααα! Δεν παίζει στις δικές μας περιπτώσεις!

Τι να φταίει όμως? εμ.... το άγχος? Θεωρώ ότι η Συγκινησιακή Μοναξιά (όπως την κατάλαβα ε!) είναι κομμάτι της κατάθλιψης και η κοινωνική μοναξιά ίσως απλά να οφείλεται στο άγχος! αλλά θα μου πεις... γιατί η κατάθλιψη δεν μπορεί να οφείλεται σε άγχος!? Φουφ! Μη με μπερδεύκεις ειρμέ μου όταν έχω οίστρο!.. Η Μοναξιά μας όπως μορφής και να είναι αυτή, αισθάνομαι ότι μεγαλώνει τελευταία.. λόγω τους άγχους, της αβέβαιης καθημερινότητας και των αλλεπάλληλων χτυπημάτων που δεχόμαστε σαν κοινωνία καθημερινά! Όλοι έχουμε κλειστεί στο καβούκι μας και δεν βλέπουμε έξω (ή έστω όχι τόσο) από αυτό!

όποια και να είναι η αιτία που νιώθεις μοναξιά, θέλω να σου πω απλά ότι δεν είσαι μόνος... είμαστε πολλοί και θαρρώ πως γινόμαστε περισσότεροι καθημερινά, όλοι εμείς που έχουμε τόσο κόσμο γύρω μας, φαινόμαστε τόσοι κοινωνικοί και καμιά φορά τόσο χαρούμενοι.. αλλά δεν μας αγγίζει κανείς, υποστήριξη, αλληλεγγύη, ανθρωπιά, φιλιά... μηδέν! Νιώθουμε τόσο μόνοι είτε στην παρέα μας, είτε στο γραφείο, καμιά φορά ακόμη και στο σπίτι μας… Αλλά να σου πω και κάτι? Στην τελική να μην σε νοιάζει και τόσο, τουλάχιστον στα δύο από τα τρία… εμένα πάντως δεν με νοιάζει, πάντα ήμουν υπερ της ποιότητας και όχι της ποσότητας....

για αυτό... Ανεμώνες του κόσμου... ενωθείτε :)