Πρασόρυζο...

..σήμερα η Γηραιά Αλβιώνα μύρισε λίγο πιο οικεία.. μύρισε πρασόρυζο...

Όχι δεν θα το γυρίσω ΚΑΙ γω (γκουχ γκουχ!) σε blog μαγειρικής απλά το πρασόρυζό είναι η σημερινή μου "γέφυρα".. η γέφυρα με τις αναμνήσεις των μεσημεριών στην Θεσσαλονίκη που το χλαπάκιαζα (α! η αλήθεια να λέγεται), την οικογένεια μου και όλα όσα έχω αφήσει πίσω.. 

Αμάν βρε συ Νίκη, όλα αυτά το πρασόρυζο?! Και όμως.. κάποιες γεύσεις και μυρωδιές τις έχουμε συνδέσει με ανθρώπους, αισθήματα και καταστάσεις.. έτσι για μένα το πρασόρυζο ως ένα από τα πιο αγαπημένα φαγητά που φτιάχνει η μητέρα μου (δεν μου έχει μαγειρέψει κανείς άλλος ποτέ, οπότε είναι το φαγητό της μαμάς μου! τέλος!) με φέρνει λιιιίγο πιο κοντά τους.. Η μυρωδιά μου έφερε στο νου τα μεσημέρια γύρω από το τραπέζι και ό,τι συνόδευε εκείνες τις στιγμές...

Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως δεν έφυγα τώρα από το σπίτι μου αλλά πριν 4 χρόνια περίπου, αλλά τώρα που είμαι τόσα χιλιόμετρα μακριά όλα είναι πιο έντονα.. ό,τι μου θυμίζει το σπίτι και τους δικούς μου ανθρώπους, είναι ακόμη πιο ωραίο! Ο,τιδήποτε το ελληνικό με κάνει να χαμογελώ, ακόμη και αν ποτέ δεν μου άρεσε πριν.. μάλλον θα φταίει που είμαι σε περίοδο προσαρμογής.. ή θα είμαι έτσι πλέον?!.. για να δούμε... Aφού φτάσαμε στο σημείο να αφιερώνω post στην κυρά Μαρία, δεν μας/ σας βλέπω καλά... :Ρ

Πάω να κόψω λίγη φέτα, να φάω το πρασόρυζο μου με την ησυχία μου... Ορίστε μας!

ΥΓ. Ρε μάνα μαζί με τα postan δεν στέλνεις και κανά τάπερ?!.. just kidding :P